​

Koronabirusak zabaltzeko duen gaitasun berarekin hedatu zaizkigu gaixotasunaren inguruko datuak azkenengo boladan. Datuak argi eta garbi ordenatzea eta herritarrei ematea nahi eta nahi ezkoa da.

Halaber, datuek, hotzean, ezer gutxi esaten dute konparaketarik egiten ez badugu. Ezin jakin kopuru bat asko ala gutxi den, gehiegi ala gutxiegi, beste kopuru batzuekin alderatzen ez badugu. 

Benetan zer eragin izango du COVID-19-aren pandemiak munduan?

Egin dezagun ariketa xinple bat. Zer da pandemia honek ekarri dezakeen gauzarik okerrena?  Populazioaren heriotza. Beraz, lotu gaitezen bakarrik datu horri: zenbat pertsonek galduko dute bizitza gaitz berri honen ondorioz?

Pandemia mundu mailan deklaratu zen momentutik, ekainaren bukaerara 500.000 hildako zenbatu dira mundu osoan. Ez dakigu zehazki zelakoa izango den COVID 19-aren bilakaera, baina demagun martxa berean segitzen duela. Munduan, urtebetean, 1.700.000 pertsona inguruk bizia galduko duela ondorioztatu daiteke. Izugarria!

Eta orain, egin dezagun konparazioa. Zenbat pertsona hiltzen dira desnutrizioz mundu osoan urtebetean? Medicos sin Fronteras-ek bere orrialdean publikatzen duen arabera (OMS-eko datuak dira): 3.000.000 haur baino gehiago hiltzen dira urtero desnutrizioa edo desnutrizioak dakartzan gaixotasunengatik. Hiru milioi haur baino gehiago urte bakarrean!

Zergatik ez da inoiz orain moduko iskanbila sortu? Zergatik ez da deklaratu alarma egoera mundial bat desnutrizio eta gosearekin amaitzeko? Nora begira daude mundu mailako osasun eta giza eskubideen erakundeak? Nora begira gobernuak? Nora begira gu? Akaso gu garelako horren eragile, beste alde batera begiratzea hobe? Penagarria eta lotsagarria, benetan.

Koronabirusaren kontrako erantzuna erabatekoa izan da, lehen munduan, hau da, lurralde aurreratuetan hedatu delako lehenengo. Horixe da nire uste apala. Aspaldi dabil desnutrizioaren mamua Afrika eta Asia hegoaldeko herrialdeetan barrena, baina hori ez zaio inori inporta. Nori axola zaizkio bizitza horiek? Zer gertatzen da arrautza bat edo okela zati bat eman ezin izateagatik, semea hiltzen ikusten duten gurasoekin?

Gure gizarte aberatsaren lotsaizunak inoiz baino ageriago jartzera etorri da koronabirusa. Gure kontraesan, pribilegio eta gehiegikeriak azaleraztera.

Gaixotasunarekin amaitzeko txertoaren bila, milaka milioi dolar, euro eta yuan gastatuko dira, gure ipurdi zuriak salbatzeko esperantzarekin. Farmazeutika enpresa erraldoiek dirutza bat irabaziko dute, eta gobernuek diru publikoa xahutuko dute beste behin partxe bat jartzeko.

Itxialdia, garrantzizkoak diren gaien inguruan erreflexionatzeko balio izan duela esan du askok. Pertsonen arteko maitasuna eta errespetua bultzatu behar dugula eta larrialdi honetatik, gizarte moduan hobeagoak aterako garela sinestarazi nahi izan digute.

Tamalez, pentsamendu positiboak izatea eta paperetan ortzadarrak margotzea ez da nahikoa. Munduak behar duena injustiziaren aurkako txertoa da. Orain konturatu gara denok barku berean goazela, eta ekaitz honetatik denak batera aterako garela edo inor ez.

Luzera begira, humanitate bezala biziraun nahi badugu eskubide eta oportunitate berdintasuna,  justizia soziala eta ekosistemaren oreka bermatu behar ditugu. Ezin dugu gehiago mantendu pertsonak eta natura esplotatzen duen sistema sozio-ekonomikoa. Kapitalismoa eraitsi eta giza baloreetan eta naturarekiko errespetuan oinarritutako mundua antolatu behar dugu. Ez dago besterik.